Category: Friendship – Φιλία

• 

Είναι κάποιες ψυχές που δε θα κατοικήσουν σε γερασμένα κορμιά ποτέ...
Μένουν ελεύθερες σε νεαρά σώματα και φεύγουν έτσι ξαφνικά ...

Είναι κάποιες ψυχές που δεν αντέχουν το άχρωμο αυτού του κόσμου...
Ξέρεις;
Τα “Σ αγαπώ” έχουν χρωμα
Τα “σε νοιάζομαι” έχουν χρώμα 
Τα “σε θέλω” έχουν χρώμα 
Αυτά τα χρώματα αναζητούν σε έναν μοναχικό κόσμο ...

Είναι κάποιες ψυχές που δε κατοικούν σε γερασμένα κορμιά ...
Έρχονται για λίγο να μας αφήσουν τα χρώματα τους...
Να μας αφήσουν τα “Σ αγαπώ” τους
Τα “σε νοιάζομαι” και τα “σε θέλω” 
Και να φύγουν γρήγορα απ το άχρωμο αυτού του κόσμου...
Γρήγορα ...σε μια στιγμή...

Κι εσύ... αν ποτέ συναντήσεις τέτοια ψυχή κράτα τα “Σ αγαπώ” της, είναι τα χρώματα της, που σου τ’αφήνει, μήπως κάποτε χρωματιστεί και ομορφύνει τούτος ο κόσμος ...

There are some souls that will never live in old bodies …

  They stay free in young bodies and leave so suddenly …

 There are some souls who can not stand the colorlessness of this world …

  You know;
  "I love you" has a color
  "I care about you" has a color
  "I want you" has a color
  The souls are looking for these colors in a lonely world …

 They are some souls that do not live in old bodies …
  They come for a while to give us their colors …

  They leave us their “I love you”
  their “I care about you”and “I want you”
  And then they leave away from the colorless of this world, quickly …
  Quickly … in an instant …

 And you … 
if you ever meet such a soul, keep its “I love you”, this is its colors,
colors for you,
keep it and maybe this world be colored and beautified some day…

Το παιχνίδι το πρωτογνώρισα στα ξέφωτα, στις γειτονιές μου
μέσα απο τα κρυφοκυνηγητά, τις μπαλιές και τις φιλικές αγκαλιές μου...
Μέσα από τα ξεφωνητά, τα ουρλιαχτά, τα γέλια τα δυνατά..
Το παιχνίδι που γνώρισα μ' έμαθε να μη φοβάμαι να πέσω, να χτυπήσω, να πονέσω..
Μ' έμαθε να αντέχω.
Το παιχνίδι που γνώρισα μου έδειξε τι σημαίνει χέρι φιλικό,σαν αυτό που απο το χώμα σε σηκώνει,και να συνεχίσεις σε σπρώχνει...
Ένα χτύπημα στον ώμο και ξανά τρέξιμο στο δρόμο...
Το παιχνίδι που πρωτογνώρισα ήταν ωραίο μα ...αυτό το παιχνίδι σου ζωή, είναι αλλιώς...
Είναι πιο σκληρό, πιο ύπουλο πιο τρελό.
Μου δείχνεις παιχνίδι χωρίς κανόνες και επιλογή δε μου αφήνεις να μην παίξω...
Αυτό το παιχνίδι σου, ζωή, δεν είναι τούτο που έμαθα...δεν είναι τούτο που γνώρισα και ξέρω...
Μα θυμάμαι τότε που έμαθα να αντέχω, και χωρίς επιλογή συνεχίζω το παιχνίδι σου το άτιμο,ζωή, να παίζω...
Κρατώντας το χέρι το φιλικό, ένα χτύπημα στον ώμο κι πάλι τρέξιμο στο δρόμο...

Η μοίρα αυτό το δρόμο σου έδειξε
μονάχη σε ξένο τόπο να βαδίσεις
δίχως μάνας αγκαλιά
δίχως πατέρα χάδι

Η μοίρα τέτοιο δρόμο σου έδειξε
και σου είπε να τον περπατήσεις
μα εσύ ποτέ δε φοβήθηκες
κι ας ζούσες στης ξενιτιάς τη ζάλη 

Και διάλεξες ένα σωστό
και όμορφο δρόμο
κι έχτισες καλό σπιτικό
γεμάτο με αγάπη

Κι έτσι συνεχίζεις να περπατάς
της μοίρας σου το μονοπάτι
τα χείλη σου να ψελλίζουν προσευχές
και με μια καρδιά γεμάτη

Μα μοναχή σου δεν είσαι πια
χίλια χεράκια σε αγγίζουν
και μικροί άγγελοι κάθε πρωί
το όνομά σου Χρυσάνθη
συλλαβίζουν...

Κι αυτό που γράφεται εδώ
ποτέ να μην το ξεχάσεις
Ο Θεός σε αγαπά
γιατί τούτο το μονοπάτι σου
το θέλημα Του διδάσκει!

Ένα στοίχημα είναι η ζωή
που σου ζητάει να ποντάρεις
Πού και πόσα…
σου αφήνει την επιλογή,
εσύ είσαι ο παίχτης…

Μα να το ξέρεις
Δύο είναι τα χρώματα
σε αυτή τη χρονική ρουλέτα

Λευκό…
Σαν της Δήμητρας τους ανοιξιάτικους κήπους
εκεί που οι μαργαρίτες χόρευαν
όταν πρόβαλε η Περσεφόνη
ή
Μαύρο…
Σαν του Άδη τον απέραντο πλούτο
εκεί κάτω που μόνος τον χαιρόταν
μακριά απο του κόσμου τους χειμώνες.

Κι εσύ ζώντας σήμερα το δικό σου παραμύθι στοιχηματίζεις…
και της ψυχής σου τα φυλαχτά
σ’ ενα απο τους δύο κόσμους
ποντάρεις…

Και χωρίς να ξέρεις
πόσο το παιχνίδι θα διαρκήσει,
δεν παύεις να πιστεύεις
πως θα σου δοθεί η ευκαιρία
να ρεφάρεις…

Μα δεν είναι άλλος ο παίχτης
σε αυτή τη χρονική ρουλέτα,
μόνο εσύ, γι αυτό κοίτα
της ψυχής σου τα φυλαχτά
που θα αφήσεις…

Your life is like a bet
When and how much you will bet
it is your choice,
you are the player …
But you need to know 
There are only two colors
in this roulette of lifetime
White…
Like Dimitra's Spring Gardens
where the daisies were dancing
when Persephone was showing up
Black…
Like Hades the infinite wealth
down there that it made him  happy
away from the world of winters.
And you're living your own fairy tale today …
and the amulets of your sou;
in one of the two worlds
you have to bet …
 Without you knowing
how long the game will last,
you do not stop believing
how you will be given the opportunity
to break even …
However there is no other player
in your life
in this roulette of your lifetime,
only you, 
so, please take
 the amulets of your soul
back again .

Υπάρχει ένας γόρδιος δεσμός 
με κάποιους ανθρώπους,
απ αυτούς που δε λύνονται...

Μια νοητή χρυσή αλυσίδα, 
που δεν σπάει και δε φθείρεται
στο χρόνο...και στις αποστάσεις..

Είναι αυτές οι θέσεις που κρατάς 
στην καρδιά σου που δεν μπορούν 
να αντικατασταθούν...

Είναι αυτές οι αναμνήσεις που  κρατάς
στο μυαλό σου που δεν μπορούν 
να σβηστούν...

Και σηκώνεις το ποτήρι 
για να πιεις στην υγειά τους
κι ας μην είναι πλάι σου στο τραπέζι...

Και σιγοψυθιρίζεις  μια προσευχή
να είναι καλά ,απλά, να είναι πάντα καλά...


There is a heavy bond
with some people,
from those that are not solved …

An imaginary gold chain,
that does not break and does not wear out
in time … and in distances ..

The positions you hold
in your heart that they can't
to be replaced …

The memories that you hold
in your mind that they can't
to be erased …

And you raise the glass
to drink to their health
even if they are not by your side at the table …And you whisper quietly a grace for them
to be well, simply, to always be well …

Θυμάσαι εκείνες τις γειτονιές
πού μοσχομύριζε το αεράκι;
Εκείνα τα αρώματα του γιασεμιού και της βουκαμβίλιας
που σε συνόδευαν στου παιχνιδιού σου τη ξενοιασιά.

Θυμάσαι εκείνες τις γειτονιές
πού μοσχομύριζαν ελευθερία;
Εκείνα τα παιδικά ουρλιαχτά της νίκης και της ήττας
που ξεσήκωναν φτερουγίσματα από
αμέτρητα πουλιά κι εσύ τα χάζευες να πετούν μακριά.

Θυμάσαι εκείνες τις γειτονιές
που μοσχομύριζαν ευτυχία;
Ναι, ευτυχία, διάχυτη έβγαινε μέσα από τις πόρτες 
των χαμηλών σπιτιών, μέσα από τα αρώματα 
του απογευματινού ελληνικού καφέ.

Τις θυμάσαι, μωρέ, εκείνες τις γειτονιές
που μοσχομύριζαν πατρίδα;
Εκείνες τις  γειτονιές που σε γέννησαν.
Εκείνες που σε έπλασαν.
Εκείνες που σε δίδαξαν.

Μην τις ξεχάσεις αυτές τις γειτονιές
Οπου κι αν ταξιδέψεις, όπου κι αν δοκιμαστείς
Μην τις ξεχάσεις αυτές τις γειτονιές
γιατί θα χαθείς και θα ξεχαστείς!

Do you remember those neighborhoods
where did the breeze smell?
Those perfumes of jasmine and bougainvillea
that accompanied you in your game carefree?
Do you remember those neighborhoods
where did they smell of freedom?
Those childish screams of victory and defeat
which provoked fluttering from
countless birds and you were looking at them until they fly away?
Do you remember those neighborhoods
that smelled of happiness?
Yes, happiness, diffused, was coming out through the doors
of low houses, through perfumes
of afternoon Greek coffee.
Do you remember  those neighborhoods
that smelled of homeland?
Those neighborhoods that gave birth to you.
Those that created you.
Those that  taught you.
Don't forget those neighborhoods
Wherever you travel, wherever you be tested
Don't forget those neighborhoods
because you will be lost and forgotten!